Page 278 - บันทึกความจงรัก-02.indd
P. 278
ผมออกเดินต่อในโมงยามที่ก้าวเข้าสู่อีกวัน เดินไปมองผู้คนไปเรื่อยๆ จนพบว่า
ตัวเองมายืนอยู่ข้างก�าแพงพระบรมมหาราชวังอันเรืองรอง ผมหยุดยืนข้างต�ารวจชั้นผู้น้อย
ที่ยืนยามอยู่บริเวณนั้น ผมสบตา ยิ้มให้ และพูดคุยกับเขา
“ง่วงไหมพี่” ผมถามด้วยรอยยิ้ม
“ไม่ครับ เพิ่งผลัดมายืนแทนเพื่อน” ต�ารวจนครบาลวัยยี่สิบปลายๆ พูดตอบผมด้วย
ไมตรี
“พี่ได้เข้าไปกราบพระองค์ท่านหรือยัง ห่างกันแค่ก�าแพงกั้นเอง” ผมถามพลางมอง
ไปที่ก�าแพงพระบรมมหาราชวัง ซึ่งห่างจากประตูเทวาพิทักษ์ไม่มากนัก
ต�ารวจผู้นี้ยิ้มรับบางๆ ก่อนตอบกลับมา “ยังเลยครับ แต่ก่อนท�างานทุกครั้งผมจะ
หันไปกราบก�าแพงวังก่อน ได้มายืนอยู่ตรงนี้ก็ภูมิใจ เหมือนได้ท�างานรับใช้พระองค์ท่าน”
เราคุยกันอีกชั่วครู่ ก่อนที่ผมจะข้ามถนนไปยังหางแถวของคืนนี้ที่อยู่บริเวณหน้า
ราชนาวีสโมสร โดยหมายใจที่จะเข้าไปคุยกับกลุ่มคนกลุ่มหนึ่งที่ก�าลังรอฟ้าสว่างเพื่อกราบ
พระบรมศพเหมือนเช่นคนไทยคนอื่นๆ นั่นคือกลุ่มชนชาวเขา
เครื่องแต่งกายสีสันฉูดฉาดโทนสีแดง ที่ประดับด้วยโลหะชิ้นเล็กๆ หากไม่ใช่ชุด
แต่งกายประจ�าชนเผ่าคงถูกมองว่าไม่ถูกกาลเทศะ แต่เมื่อทางราชการอนุญาตให้พวกเขา
สามารถแต่งกายชุดประจ�าชนเผ่าเข้าสักการะพระบรมศพได้ พวกเขาและเธอจึงมาที่นี่
ด้วยความภูมิใจที่คนไทยที่มีเชื้อสายชาติพันธุ์ “ดาละอั้ง” ชาวเขาที่อยู่ทางตอนเหนือของ
ประเทศไทยจะได้เข้ามากราบพระบรมศพได้เช่นกัน
“พวกเรารักในหลวง เพราะพระองค์ท่านไม่เคยทอดทิ้งเรา” ยา ปักน้อย ชายหนุ่ม
วัยสามสิบต้นบอกเหตุผลสั้นๆ ที่สะท้อนถึงพระราชกรณียกิจที่ในหลวงรัชกาลที่ ๙ ได้ทรง
งานไว้ในระหว่างทรงพระชนม์อยู่ ตรงกันกับสิ่งที่อยู่ในใจของ เอื่อย ตาลีปาน เด็กสาว
ชาวดาละอั้งที่สื่อความหมายในการมากราบพระบรมศพในความหมายเดียวกัน “อยากมา
กราบพระองค์ท่าน อยากไหว้ท่าน เพราะท่านรักพวกหนู ถึงพวกหนูจะเป็นชาวเขายังไง
ท่านก็ไม่เคยทอดทิ้ง ท่านไม่เคยรังเกียจ ถึงจะยากจน พ่อหลวงก็ช่วยเหลือทุกอย่าง”
พวกเขาเล่าว่า มีบ้านเกิดอยู่ที่ อ.แม่จัน จ.เชียงราย แต่มาท�างานโรงงานที่สมุทรสาคร
เหมาแท็กซี่กันมา ออกเงินกันคนละร้อยบาท มากราบพระบรมศพตั้งแต่เมื่อวานนี้แล้ว
รอบหนึ่ง และจะเข้าคิวกราบอีกรอบในรุ่งเช้าวันนี้ก่อนที่จะพากันกลับที่พัก “มันสุขใจ แค่
นั่งรอตรงนี้ก็มีความสุขแล้ว นอนอยู่ห้องก็ทุกข์ คิดนู่น คิดนี่ แต่มาอยู่ที่นี่ใจมันสบาย ยิ่ง
เข้าไปกราบในหลวงถึงข้างในยิ่งมีความสุข” ชายหนุ่มพูดด้วยรอยยิ้มที่เบิกบาน พร้อม
ขยายความในใจต่อว่า “ถ้าไม่มีในหลวง ผมก็ไม่รู้จะได้เข้าไปในวังแบบนี้ไหม เพราะเรา
ไม่ใช่คนไทยร้อยเปอร์เซ็นต์ แต่ได้ไปกราบท่านในวัง ท�าให้ผมรู้สึกถึงความเป็นคนไทย ผม
อยู่เมืองไทย ผมอยากเป็นคนไทย”
278
