Page 283 - บันทึกความจงรัก-02.indd
P. 283
ครั้งนี้ ท�าให้เข้าใจหลายสิ่งอย่างมากขึ้น ซาบซึ้งถึงค�าว่าพอเพียงชัดเจนขึ้น เมื่อก่อนใช้ของ
โดยไม่เห็นค่า มีเงินก็ซื้อใหม่เกินจ�าเป็น
“เราได้หันกลับมามองตัวเองไหมว่าที่เราบอกว่าพอเพียง เราท�าตัวเองพอเพียง
จริงหรือเปล่า ที่ผ่านมาเป็นมายา มันยังไม่ใช่ความพอเพียงจริงๆ วันนี้ค�าว่าพอเพียงของ
เราแจ่มชัด ใช้จ่ายอย่างประหยัดจริงๆ จะออกนอกบ้านต้องมีเหตุจริงๆ ไม่ใช่ไปเพราะ
อยากออกจากบ้านไปนั่นไปนี่ ค�าสอนของพระองค์ท่านเหมือนค�าสอนในพระพุทธศาสนา
พอเพียงไม่ใช่แค่ประหยัด พอเพียงคือความเข้าใจว่าความพอเพียงของเราคือแบบไหน
อย่างไร แต่ไม่ใช่ค�าว่าเข้าตาจน ในวันที่เราเข้าใจค�านี้จริงๆ เมื่อท�าแล้วเราจะอิ่มที่ใจ และ
ไม่ท�าให้คนอื่นเดือดร้อนไปกับเราด้วย”
ไม่เพียงเท่านั้น ความกตัญญูต่อแม่ของในหลวง เป็นสิ่งที่จับใจเธอเป็นที่สุด
“ภาพที่ในหลวงกอดสมเด็จย่าอยู่ในใจเรา เพราะครอบครัวเราไม่สมบูรณ์ เราได้
เห็นความรักของแม่ลูก เป็นสิ่งเติมเต็มเรา วันหนึ่งเราดูภาพนั้นก็ฉุกคิดและตัดสินใจว่าจะ
ต้องไปกราบขอขมาแม่ อยากขอโทษ เพราะเราก็ไม่รู้ว่าแม่เจออะไรมาบ้างในชีวิตแม่ เรา
ไม่เคยคุยกับแม่ตั้งแต่เล็กจนโต เพิ่งจะได้คุยกันไม่นานมานี้ แต่เหมือนข้างในเรายังไม่ค่อย
ยอมรับแม่ แต่ก่อนที่เราจะออกจากบ้านก็จะมองภาพท่านที่อยู่ในบ้านก่อน วันนั้นไม่ใช่
วันพิเศษอะไร แต่เราอยากท�านะ พอไหว้แม่ แม่ก็ก็ร้องไห้แล้วเล่าให้ฟังทุกอย่างว่าแม่เคย
ผ่านความทุกข์อะไรมาบ้าง เพราะเรามีก�าแพงกั้นอยู่เลยไม่เคยรู้ความทุกข์ของแม่ โชคดีที่
เรามีในหลวงเป็นต้นแบบ
“เราดูท่านในโทรทัศน์ตั้งแต่เด็ก เหมือนคนใกล้ แต่ไม่เคยเห็นความดี ทั้งที่ท่าน
ทรงงานทุกวัน ก็รู้ว่าท่านท�างานหนัก แต่ไม่ได้คิดอะไร เพราะเห็นเป็นกิจวัตรประจ�าวัน
เพิ่งมาเห็นคุณค่าของพระองค์ท่านจริงๆ เมื่อไม่กี่ปีนี้ เราอาจจะท�าดีได้ไม่เท่าท่านหรอก
แต่อย่างน้อยน่าจะคิดว่าเมื่อเราตายไป อยากให้คนข้างหลังพูดถึงเราอย่างไร เราก็ท�าอย่าง
นั้น อยากให้คนเห็นความดีก็ต้องท�าดี ความดีท�ายากมาก ต้องต่อสู้กับตัวเอง ต้องให้สัจจะ
กับตัวเอง ต่อให้ดี เก่ง มีวิชามากแค่ไหน มีคนสอนก็ไม่ฟัง นอกจากวันนั้นคิดได้เอง เข้าใจ
เอง เราอาจจะส�านึกครั้งแรก แล้วหลุดไป ก็ได้บทเรียน ส�านึกอีกครั้งก็หลุดอีก ก็มีบทเรียน
เพิ่มขึ้น จนเราคิดว่าจะต้องไม่มีอีกแล้ว ต้องเปลี่ยนตัวเองให้ได้ เหนื่อยที่จะมีบทเรียนอีก
แล้ว เหมือนดอกบัวกว่าจะพ้นน�้าก็ต้องใช้เวลา”
เพราะมีในหลวงรัชกาลที่ ๙ เป็นต้นแบบ เรืองนภาจึงตั้งใจว่าอย่างน้อยเธอปรารถนา
จะเป็นเช่นบัวที่พ้นน�้าในที่สุด
283
