Page 273 - บันทึกความจงรัก-02.indd
P. 273
เอกจิต สว่างอารมย์
1
หลังจบข่าวประกาศการสวรรคตของพระบาทสมเด็จพระปรมินทรมหาภูมิพลอดุลยเดช
รัชกาลที่ ๙ อย่างเป็นทางการผ่านโทรทัศน์รวมการเฉพาะกิจแห่งประเทศไทย รัตติกาลแห่ง
ความเงียบงันก็เสมือนได้เริ่มต้นขึ้นในหัวใจของคนไทยเกือบทั้งประเทศ
ในห้วงยามนั้น ผมทบทวนเรื่องราวต่างๆ ที่บันทึกไว้ในความทรงจ�านับตั้งแต่วัยเด็ก
จวบจนกระทั่งถึงวันนี้ที่อายุก้าวผ่านหลักชีวิตที่สามสิบมาแล้ว ทั้งความทรงจ�าผ่านข่าว
สารคดีในโทรทัศน์ หนังสือพิมพ์ จ�าได้ว่าสมัยเรียนชั้นประถม ครูมักให้ผมและเพื่อนๆ ใน
ห้องผลัดกันจัดบอร์ดหน้าห้องเรียนเกี่ยวกับพระราชกรณียกิจของในหลวง พร้อมกับพูด
เสมอๆ ว่า สถาบันพระมหากษัตริย์คือสถาบันที่เป็นดั่งหลักให้คนไทยได้มีที่ยึดเหนี่ยว เป็น
ที่พึ่งทางจิตใจ เรื่องราวเหล่านั้นผมยังคงจ�าได้ แต่ผมกลับไม่รู้สึกชัดแจ้ง จวบจนค�่าวันที่
พระองค์เสด็จสวรรคต ผมเริ่มรับรู้ถึงความรู้สึกบางอย่างที่ไม่เคยรู้สึกมาก่อน ผมหันไป
ถามแม่ขณะที่ดูรายการพิเศษเฉพาะกิจในห้วงเวลาแห่งการสูญเสียครั้งใหญ่นี้ ถามว่าแม่
รู้สึกอย่างไรที่ตอนนี้ไม่มีในหลวงรัชกาลที่ ๙ อีกแล้ว
“ใจหาย...” แม่ตอบสั้นๆ พร้อมนัยน์ตาที่คลอด้วยน�้าใสๆ
273
