Page 275 - บันทึกความจงรัก-02.indd
P. 275
๕๐ กว่า บอกเล่าถึงเหตุผลในการมากันอย่างพร้อมหน้าทั้งครอบครัว มีเพียงพลาสติกแผ่น
บางๆ ส�าหรับปูรองนั่ง ขาของคุณลุงเหยียดตรงคล้ายจะยืดให้คลายเมื่อย คุณป้า ภรรยา
คุณลุงอนุชิตที่นั่งอยู่ข้างๆ เล่าให้ฟังพร้อมรอยยิ้มเมื่อเห็นผมเหลือบมองไปที่ขาของคุณ
ลุงว่า ลุงขาไม่ดี แต่ก็อยากมา ยิ่งป้าเคยมาแล้วครั้งหนึ่ง มานั่งรอเพื่อเข้ากราบพระบรมศพ
ตอนเช้าแบบนี้ พอกลับไปแล้วเล่าให้ลุงฟัง ลุงจึงอยากมาบ้าง ป้าเองก็ห่วงกลัวลุงจะเดิน
ไม่ไหว แต่วันนี้ใจลุงสู้ ต่างจากที่เคยมาครั้งก่อนแล้วขาไม่ดีเอามาก เลยต้องชวนกันกลับ
ส�าหรับผู้ชายที่มีหัวใจมุ่งมั่นแล้ว แม้จะล้มเหลวในครั้งแรก แต่ความคิดจะล้มเลิก
ย่อมไม่มีทาง เช่นเดียวกับคุณลุงที่เดินทางมาจากคลอง ๒ ปทุมธานีผู้นี้
“ครั้งก่อน วันที่ ๒๙ ตุลา คนเยอะมาก มาตั้งแต่ ๑๐ โมงเช้า เข้าไปยังไงก็เข้าไม่
ถึง เลยชวนแฟนกลับบ้าน” คุณลุงหยุดพูด เหมือนก�าลังคิดถึงเรื่องเมื่อครั้งแรกมาสักการะ
พระบรมศพ
“วันนั้นขาไม่ดีด้วย แต่วันนี้ยังไงก็ต้องกราบพระองค์ให้ได้ ผมบอกพ่อหลวงว่า
วันนี้จะมาไหว้พ่อหลวงนะ ขออย่าให้ปวดเมื่อย ขอให้เดินคล่องๆ หน่อย วันนี้ผมเดินลิ่ว
เลย จนลูกถามเลยว่าพ่อจะรีบไปไหน”
นี่กระมังที่เขาบอกกันว่า ถ้าก�าลังใจดี จะมีพลังบางอย่างเกิดขึ้น
“ลุงล�าบากไหม” ผมเอ่ยถามไปด้วยใจที่เป็นห่วง แต่ค�าตอบที่ได้กลับมาท�าให้หัวใจ
ผมฟูจนปริออกมาเป็นรอยยิ้มที่ปรากฏบนใบหน้า
“ไม่เลย พระองค์ท่านล�าบากกว่าลุงมาก ล�าบากทุกวัน ท่านไม่ใช่พระราชาที่สบาย
ท่านทรงงานทุกวัน ท�างานเพื่อราษฎรทุกวัน มาวันนี้ก็ขอให้ได้กราบท่าน อยากบอกกับ
พระองค์ต่อหน้าแท่นพระบรมศพว่าขอให้พ่อหลับสบาย”
ผมยกมือไหว้ลาลุงและครอบครัว แล้วเดินเลาะเลียบถนนท่าพระจันทร์ไปตามแนว
แถวเหล่าพสกนิกรที่จงรักต่อสถาบันพระมหากษัตริย์ที่อาศัยบาทวิถีเป็นที่นั่งรอเป็นแนวยาว
แม้แสงไฟส่องสว่างข้างทางจะให้แสงสลัว ไม่สว่างมากมาย แต่สิ่งที่สว่างไสวกลับเป็นน�้าใจ
คนไทยในบริเวณนั้น ผมเห็นแต่ผู้คนที่อาทร แบ่งปันที่นั่ง รอยยิ้ม ยาทากันยุง และอาหาร
ที่บรรดาอาสามูลนิธิต่างๆ เอามาบริการเพื่อคลายหิว
ผมเดินไปเรื่อยๆ ตามสายลมเย็นๆ ที่พัดในเดือนธันวาคม ค�่าคืนนี้อากาศก�าลัง
เย็นสบาย ไม่ร้อนหรือหนาวเกินไป หางแถวในขณะเวลาใกล้เที่ยงคืนได้ปัดไปยังท่าช้างแล้ว
ผมหยุดดูฝูงคนที่ทยอยกันมา บ้างมาด้วยแท็กซี่ บ้างมากันเป็นรถตู้ บ้างซ้อนมอเตอร์ไซค์
จิตอาสา ความสับสนของผู้คนที่ไม่รู้จะไปต่อแถวทางไหนมีให้เห็นอยู่บ้าง แต่เพียงไม่นาน
ก็ได้รับความกระจ่างชัดจากบรรดาอาสาสมัครที่คอยช่วยเจ้าหน้าที่รัฐชี้แนะอธิบายก็ท�าให้
คลี่คลาย และอีกสิ่งที่ประจักษ์แก่สายตาขณะที่เดินบนถนนแห่งความจงรักเส้นนี้คือความ
งดงามที่เรียกกันว่าความเท่าเทียม ที่ประชาชนคนไทยที่มีหัวใจรักในหลวงได้แสดงออก
275
