Page 276 - บันทึกความจงรัก-02.indd
P. 276
อย่างเสมอภาค ไม่มีใครได้สิทธิเหนือใคร แม้จะมีรายได้ ชนชั้น อาชีพที่แตกต่างกันแค่ไหน
แต่หากจะเข้ากราบพระบรมศพ ทุกคนต้องนั่งรออยู่บริเวณทางเดินเท้าเหมือนกันทุกผู้นาม
ในระหว่างนั้นเอง สายตาผมก็สะดุดเข้ากับผู้หญิงวัยกลางคน เธอรวบผมรัดตึง
เรียบร้อย แต่งกายชุดกระโปรงด�า รองเท้าสีด�ารัดส้น ดูภูมิฐาน ต่อแถวนั่งปะปนไปกับผู้คน
เพียงล�าพัง ผมยกมือไหว้เธอ แล้วบทสนทนาก็เริ่มขึ้น
เธอเป็นผู้หญิงวัยห้าสิบกว่าๆ เป็นเจ้าของอพาร์ทเมนท์ให้เช่า และเจ้าของร้านค้า
ย่านเดอะมอลล์งามวงศ์วาน ใบหน้ายิ้มแย้ม ดูเป็นหญิงไทยที่มีความอิ่มเอิบ มีความสุข
ระบายอยู่บนดวงหน้า เธอมากราบพระบรมศพในหลวงรัชกาลที่ ๙ มาแล้ว ๗ ครั้ง ครั้งนี้
เป็นครั้งที่ ๘ เธอเล่าให้ผมฟังว่าเธอมาที่นี่ตั้งแต่รู้ข่าวสวรรคตในวันที่ ๑๓ตุลาคม เธอชื่อ
ศิริพร ยิ่งยวด
“ตอนที่รู้ว่าพระองค์เสด็จสวรรคต รู้สึกเคว้งคว้างเหมือนตัวเราไม่มีหัวใจอยู่กับตัว
ไม่รู้ว่าเราจะท�ายังไง ต่อไปประเทศจะเป็นอย่างไร น�้าตามันไหลออกมาไม่รู้ตัว” เธอบรรยาย
ความรู้สึกภายในใจด้วยเสียงสั่นเครือ เสมือนหนึ่งคนไร้ที่พึ่งในวันที่ในหลวงของคนไทยไม่อยู่
แล้ว แม้จะมากราบพระองค์ท่านหลายครั้งแล้ว แต่ทุกครั้งที่ก้มลงกราบที่แท่นพระบรมศพ
เธอยังบอกกับผมว่ายังไม่อยากจะเชื่อว่าไม่มีพระองค์ท่านอยู่แล้วจริงๆ
“ทุกครั้งที่เข้าไปกราบ น�้าตาก็จะไหล นี่พระองค์จากเราไปแล้วจริงๆ หรือ”
ผมฟังค�าบรรยายความรู้สึกของเธอที่มีต่อพระองค์แล้ว พาให้นึกต่อไปว่าเพราะ
อะไรกัน เธอจึงรู้สึกจงรักกับพระมหากษัตริย์พระองค์นี้ได้อย่างมากมายถึงเพียงนี้ แต่เมื่อ
ยิ่งคุยก็ยิ่งเข้าใจ เพราะสิ่งที่เธอเล่าถึงความทรงจ�าเรื่องพระราชกรณียกิจที่พระองค์ทรงมี
พระเมตตา มีผลต่อครอบครัวเธอ และชาวชุมพรทั้งเมือง
“พี่เป็นคนชุมพร แม่ พี่น้องยังอยู่ที่ชุมพร ตอนปี ๒๕๔๐ ที่น�้าท่วมหนักๆ คนชุมพร
แทบไม่มีใครอยากอยู่ชุมพรอีกเลย ปกติเดือนพฤศจิกายน น�้าจะท่วมชุมพรทุกปี แต่ปี ๒๕๔๐
ท่วมหนักมาก บ้านอยู่ไม่ได้เลย คนตายเยอะมาก ครอบครัวอยู่ที่ชุมพรกันหมด รถในตัวเมือง
ลอยหมด ติดต่อกันไม่ได้เลย หลังจากน�้าท่วม มีนักข่าวมาสัมภาษณ์ คนชุมพรจะไม่อยู่
กันแล้ว แล้วไม่มีใครมาช่วย หลังจากนั้นไม่นาน ในหลวงเสด็จฯ ส่วนพระองค์ ที่ตรงนั้น
กันดารมาก คนตกปลาเห็นพระองค์ท่านเดินส่องไฟฉายกับข้าราชบริพารไม่กี่คน แล้วท่าน
ก็พระราชทานทรัพย์ให้ขุดคลองหนองใหญ่ ตั้งแต่วันนั้นจนวันนี้เพิ่งจะมีน�้าท่วมเที่ยวนี้เอง”
ในระหว่างที่คุยกันนั้น ผมและน้าศิริพรต้องคอยโบกปัดอยู่เป็นระยะๆ จนผมอดที่
จะถามเธอไม่ได้ว่า มานั่งตรงนี้แล้วมาตั้งหลายครั้ง ไม่รู้สึกว่าล�าบากหรือ
“ในหลวงล�าบากกว่าเรามาก พระองค์ท่านเสด็จฯ ไปทุกที่ เสด็จฯ ไปสะเมิง ไป
พัฒนาชาวเขา ไปจนติดเชื้อไมโครพลาสม่า ท่านยังไม่ล้มเลิกที่จะไป ทุกที่ที่กันดาร ท่าน
เสด็จฯ ไปหมด แล้วเราเป็นใคร ล�าบากแค่นี้ยังไม่เท่ากับพระองค์ท่านล�าบาก”
276
