Page 255 - บันทึกความจงรัก-02.indd
P. 255
วสันต์ วณิชชากร
“จากเสียงชัตเตอร์ที่ทุกครั้งเคยดังด้วยความสุขเสมอ แต่ค�่าวันที่ ๑๓ ตุลาคม ๒๕๕๙
เป็นวันที่ผมกดชัตเตอร์ไปน�้าตาเอ่อไป เป็นครั้งแรกที่ต้องถ่ายภาพผ่านม่านน�้าตาของตัวเอง
ต้องถ่ายภาพความเศร้าโศกเสียใจของพสกนิกรที่สูญเสีย ‘พ่อหลวง’ ในขณะที่ในใจก�าลัง
เศร้าสร้อยอย่างที่สุด
“ในฐานะพสกนิกร การสูญเสียพระองค์ท่านเป็นความสูญเสียครั้งใหญ่ในชีวิตผม
แต่เนื่องจากผมไม่ได้อยู่ในฐานะพสกนิกรของพระองค์ท่านเท่านั้น แต่ยังมีฐานะเป็น
‘ช่างภาพข่าว’ ของส�านักข่าวเอพี มีหน้าที่ต้องบันทึกภาพเหตุการณ์ส�าคัญในประเทศที่
เกิดขึ้น เพื่อส่งเผยแพร่ออกไปทั่วโลกด้วย การบันทึกภาพประวัติศาสตร์ครั้งนี้จึงเป็นการ
ถ่ายภาพครั้งที่ยากที่สุดในชีวิตครั้งหนึ่ง”
ในฐานะช่างภาพผู้หนึ่ง วสันต์ วณิชชากร ต้องต่อสู้กับความรู้สึกโศกเศร้า สูญเสีย
อย่างที่สุด เมื่อมองเห็นคนร่วมชาติ ร่วมใจรักและภักดี หัวใจแตกสลายอยู่ตรงหน้า ส่งความ
รู้สึกทางสีหน้าและหยาดน�้าตา ผ่านทะลุเลนส์มา แต่ก็ด้วยความตั้งใจมั่นว่าการถ่ายภาพครั้ง
นี้ ต้องถ่ายภาพเพื่อสะท้อนให้ชาวโลกได้เห็นว่าคนไทยรักในหลวงรัชกาลที่ ๙ มากเพียงใด
และต้องการสะท้อนให้ชาวต่างชาติคิดกลับมาว่าพระองค์ท่านต้องรักและท�าอะไรให้คนไทย
อย่างมากมายมหาศาลจริงๆ จึงท�าให้คนไทยจ�านวนมากโศกเศร้า เสียใจได้มากมายและ
ยาวนานได้ขนาดนี้ เจ้าตัวจึงต้องอดทน อดกลั้นอารมณ์ไว้ก่อน ท�างานในหน้าที่ของตนเอง
ให้ดีที่สุด เพื่อพระองค์ท่านต่อไปให้จงได้
255
