Page 256 - บันทึกความจงรัก-02.indd
P. 256
“ด้วยความที่ผมเป็นช่างภาพ Stringer ของส�านักข่าวเอพี ภารกิจถ่ายภาพให้ส�านัก
ข่าวเอพีมีเพียงบางวันเท่านั้น และนี่คือภาพประวัติศาสตร์ครั้งส�าคัญ หากผ่านไปแล้ว ไม่
สามารถจะย้อนกลับมาได้ ผมจึงพยายามมาถ่ายภาพทุกครั้งที่มีโอกาส แม้จะต้องเดินทาง
มาจากต่างจังหวัดก็ตาม และนับตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป หรือในช่วงงานที่ผ่านมา ภาพทุกภาพ
แม้ผมจะไม่ได้รับมอบหมายงานจากส�านักข่าว ถ้าผมมีจังหวะเวลา ผมก็จะขึ้นมาเก็บบันทึก
ภาพไว้ ให้เป็นประวัติศาสตร์ของคนไทย ของตัวเอง ซึ่งผมคิดว่า ผมในฐานะช่างภาพใน
รัชกาลของพระองค์ท่านคนหนึ่ง ผมต้องบันทึกภาพไว้ไม่ว่าภาพนั้นจะท�าความยากล�าบากใจ
ให้ผมมากมายขนาดไหนก็ตาม”
ในวันที่ ๒๙ ตุลาคม ๒๕๕๙ เป็นอีกวันหนึ่งที่วสันต์มองเห็นถึงความจงรักและภักดี
ต่อพระองค์ท่านอย่างที่ไม่เคยเห็นมาก่อนในชีวิต เป็นวันแรกที่มีการเปิดให้ประชาชนเข้าไป
กราบพระบรมศพ ประชาชนจ�านวนมากเข้ามารอคิวเพื่อกราบพระบรมศพตั้งแต่ช่วงเย็นวัน
ที่ ๒๘ รอคอยอย่างอดทนด้วยรักและภักดี ช่วงเช้าถึงเย็นยืนรอต่อคิว ตากแดดเต็มพื้นที่
ของสนามหลวง ทั้งร้อน ทั้งหิว กว่าสิบชั่วโมง
ช่วงค�่าวันนั้นฝนก็ตกลงมาอย่างหนัก แต่ก็ไม่สามารถท�าลายความมุ่งมั่นของ
ประชาชนได้ พวกเขาไม่หนีแถว ยังคงยืนรอสู้ทนพายุฝนอันรุนแรง ไม่ไปไหน
“ในวันนั้นผมต้องถ่ายภาพเหล่านี้ท่ามกลางสายฝน หลายคนมาถามว่าไม่กลัวกล้อง
พังหรือ ผมตอบกลับไปว่า ‘กล้องผมพัง ผมหาที่ซ่อมได้ แต่ภาพประวัติศาสตร์เหล่านี้ ผม
ไม่สามารถหามันได้อีกแล้ว ถ้าวันนี้ผมไม่ถ่ายภาพไว้’ ผมถือว่านี่คือภาพแห่งความรักและ
ภักดีอย่างสุดขั้วหัวใจ ไม่มีใครมาท�าอะไรแบบนี้หรอก นอกจากจะท�าถวายในหลวง ในหลวง
องค์เดียวเท่านั้นที่จะท�าให้ประชาชนคนไทยยอมทนแดด ทนฝน ทนหิว ทนทุกอย่าง เพื่อ
เฝ้ารอที่จะได้เข้าเฝ้าฯ ได้อยู่ใกล้ๆ กับพระองค์ท่านอีกครั้งเป็นครั้งสุดท้าย
“อีกวันที่ผมถือว่าถ่ายภาพยากที่สุด คือการถ่ายภาพกิจกรรมเพื่อน้อมร�าลึกถึง
พระมหากรุณาธิคุณของพระบาทสมเด็จพระปรมินทรมหาภูมิพลอดุลยเดช ที่โรงพยาบาล
ศิริราช เมื่อวันที่ ๑๓ พฤศจิกายน ซึ่งเป็นวันครบ ๑ เดือนของการจากไปของพ่อหลวง”
วันนั้นช่างภาพผู้นี้รู้สึกได้ว่าขณะที่พี่น้องประชาชนร้องเพลง ไม่ว่าจะเป็นเพลง
สรรเสริญพระบารมี เพลงต้นไม้ของพ่อ โดยเฉพาะบทเพลงพระราชนิพนธ์ “ความฝันอัน
สูงสุด” พวกเขาก�าลังสื่อสารอยู่กับพระองค์ท่านด้วยความเป็นสมาธิ ความเป็นส่วนตัว
“ความจริงผมไม่อยากรบกวนอารมณ์ของพวกเขาเลย แต่ผมก็เชื่อว่าการที่พวกเขา
เห็นผมร้องเพลงไปด้วย น�้าตาไหลนองอาบแก้มไปด้วย ขณะค่อยๆ ขยับเข้าไปถ่ายภาพ
พวกเขาก็คงรับรู้ได้ว่าผมก็อยู่ในอารมณ์เดียวกันกับพวกเขา เพียงแต่ผมก็ต้องท�าหน้าที่ของ
ผมไปด้วย
256
