“ทุกคนมีเสียง แต่เสียงของคนไร้บ้านอาจเบาจนสังคมไม่เคยได้ยิน” ไม่ใช่แค่ประโยคสะเทือนใจ แต่คือ ความจริงของผู้คนกลุ่มเปราะบางได้หล่นหายจากระบบ

จากคนล้นคุก สู่คุกสร้างคน เมื่อโยคะกลายเป็นแสงนำทางของอดีตผู้ต้องขังหญิง “…ในสังคมที่ตัดสินคนจากอดีต ความผิดหนึ่งครั้งอาจกลายเป็นตราบาปตลอดชีวิต โดยเฉพาะเมื่อความผิดนั้นนำพาไปสู่การถูกจองจำในเรือนจำ สถานที่ซึ่งหลายคนมองว่าเป็นจุดสิ้นสุดของความเป็นคนดี อย่างไรก็ตามเมื่อโยคะกลายเป็นแสงนำทางของอดีตผู้ต้องขังหญิง ได้แปรเปลี่ยนจากคนล้นคุก…สู่คุกสร้างคน…”

ในวันที่โลกหมุนเร็วกว่าใจ หลายคนเลือกหลบซ่อนความทุกข์ไว้กับ “แก้วเหล้า”  เป็นเครื่องพักใจโดยหารู้ไม่ว่า กำลังเผชิญความตึงเครียดและสุขภาพกายใจ