พิการอย่างมีคุณภาพตามแบบฉบับ Happy Workplace

อย่าท้อแม้ว่าคุณจะเป็นใคร

 

          ขึ้นชื่อว่า “องค์กร” หลายคนอาจนึกถึงบริษัท หรือห้างร้านที่มีคนมาอยู่ร่วมกัน ทำงานร่วมกันเพื่อผลผลิต และเพื่อการเติบโตอย่างยั่งยืนของหน่วยงานที่ระดมพวกเขาให้มาอยู่ด้วยกัน แต่อันที่จริงแล้วความหมายของคำว่าองค์กรอาจจะกว้างกว่านั้น มันอาจครอบคลุมถึงคนกลุ่มหนึ่งได้มาอยู่ด้วยกัน และพยายามสร้างกลไกบางอย่าง เพื่อที่จะทำให้พวกเขาใช้ชีวิตด้วยกันได้อย่างมีความสุข

 

          จากความหมายนี้ องค์กร อาจถูกมองได้ว่า คือ สังคมเล็ก ๆ รอบ ๆ ตัวเรานั่นเองและก็ไม่จำเป็นที่คนกลุ่มนี้ จะต้องทำงานร่วมกันเพื่อผลประโยชน์ที่เป็นตัวเงินเพียงเท่านั้น

 

          อย่างเช่น องค์กรเล็ก ๆ ในจังหวัดนครปฐม ที่ซึ่งรวมเอาบุคคลที่พิการและด้อยโอกาสทางสังคมเข้าด้วยกัน พวกเขารู้จักการพัฒนาหนึ่งหน่วยเล็ก ๆ ทางสังคมของเขาตามแบบฉบับของ happy workplace พร้อมกับส่งเสียงให้ภาครัฐให้ความสำคัญ และยกระดับคุณภาพชีวิตของกลุ่มคนพิการที่สังคมเคยทอดทิ้งพวกเขา

 

          จากคำบอกเล่าของ ธีระวัฒน์ ศรีปฐมสวัสดิ์ หรือที่หลายคนเรียกเขาว่า “คนดี ของคนพิการ” ผู้ชายคนนี้รู้ดีว่า จากความยากลำบากทางร่างกายที่เขาประสบอยู่ ทำให้ชีวิตของเขาดำเนินไปอย่างไม่ราบเรียบเท่าไหร่นัก นั่นเป็นที่มาของการรวมกลุ่มคนพิการในจังหวัดนครปฐม ซึ่งจัดตั้งขึ้นมาตั้งแต่ปี 2538

 

          เราปฏิเสธไม่ได้ว่า ข้อจำกัดทางร่างกายของคนพิการ ทำให้เขาขาดโอกาสที่จะออกไปสู่โลกกว้าง เปิดหูเปิดตาเรียนรู้พัฒนาวิสัยทัศน์ในตัวเอง คนพิการจำนวนไม่น้อยที่ถูกทิ้งให้เดียวดายอย่างไร้คุณค่า ทั้ง ๆ ที่จริง ๆ แล้วพวกเขาอาจสามารถทำกิจกรรมหลาย ๆ อย่างได้เท่าเทียมกับคนธรรมดา ๆ ทั่วไป

 

          วันนี้ ชื่อของสถานที่แห่งนี้คือ ศูนย์การดำรงชีวิตอิสระของคนพิการ มีการทำกิจกรรมร่วมกัน โดยเริ่มต้นจากการบริหารชีวิตให้สมดุลจาก happy body แม้พวกเขาจะเป็นกลุ่มคนที่ “ขาด” แต่พวกเขาเรียนรู้ที่จะใช้ชีวิตอย่างมีคุณภาพตามสภาวะของร่างกาย แม้จะไร้ซึ่งแขนขา แต่พวกเขามีสุขภาพที่ดี

 

          คนพิการในกลุ่มนี้ รู้จักการดูแลรักษาตัวเองจากแผลกดทับ จากการติดเชื้อที่เป็นปัญหามายาวนาน พวกเขาเรียนรู้ที่จะตั้งความหวังจากชีวิตบนเตียง ไปสู่ชีวิตบนรถเข็น ไปสู่ชีวิตนอกบ้าน และชีวิตบนท้องถนนเฉกเช่นคนธรรมดา

 

          พวกเขามีเพื่อน และมีสังคม จากการเข้าร่วมกิจกรรมของทางศูนย์และที่นี่เองที่เป็นแหล่งข้อมูลในการมองหาอาชีพ และฝึกทักษะเพื่อพัฒนาความสามารถ ทำให้พวกเขามีสังคม มีการแลกเปลี่ยนกันระหว่างกลุ่มเพื่อนซึ่งทั้งหมดนี้คือกิจกรรมที่จะนำปสู่ความสุขสบายทางจิตใจหรือ happy soul

 

          จึงไม่น่าแปลกใจที่เรได้เห็นภาพของคนพิการกลุ่มนี้มีรอยยิ้มเปื้อนบนใบหน้า เขาไม่ได้ถูกทอดทิ้ง และถูกมองว่าเป็นคนไร้ค่าในสังคม

 

          ปัจจุบัน ศูนย์การดำรงชีวิตอิสระเพื่อคนพิการ มีสมาชิก และมีผู้ใจดีที่ต้องการช่วยเหลือ เดินวนเวียนเข้าออกไม่ขาดสาย องค์กรเล็ก ๆ แห่งนี้ กลายเป็นกระบอกเสียงสำคัญให้กับกลุ่มคนพิการ ในการช่วยเรียกร้องให้รัฐบาลหันมาให้ความสำคัญ และสนใจเสียงของพวกเขาบ้าง

 

          “เป็นเรื่องที่ดีที่สังคมเปิดโอกาสให้คนพิการอย่างเราใช้ชีวิตได้เหมือนคนทั่วไป” ธีระวัฒน์บอกเช่นนั้น และยืนยันว่า องค์กรเล็ก ๆ ของพวกเขายังคงมีภารกิจอันยิ่งใหญ่ที่จะต้องเป็นกระบอกเสียงให้กับทั้งคนพิการในการร้องขอสิทธิที่เหมาะสมจากรัฐบาล และเป็นแรงใจให้กับคนพิการอีกมากมายที่คิดว่าชีวิตนี้ตัวเองไร้ค่า

 

          แล้ววันนี้ คนพิการก็ได้สัมผัสถึงชีวิตการทำงานอย่างแท้จริง ของคนในบริษัทต่าง ๆ พวกเขาเรียนรู้และพัฒนาศักยภาพของตัวเองจนกระทั่งหลายคนสามารถใช้ชีวิตได้อย่างเป็นสุข มีรายได้ มีผลงานและที่สำคัญ พวกเขาได้รับการยอมรับจากสังคม ไม่ใช่เพียงแต่นั่งรอคอยความช่วยเหลือไปเพียงวัน ๆ เท่านั้น

 

          และในเมื่อพวกเขาเป็นส่วนหนึ่งของสังคม ในฐานะคนพิการที่มีคุณภาพ การสร้าง happy society ก็เป็นสิ่งที่เกิดขึ้นได้เองโดยอัตโนมัติ โดยมีผู้ช่วยขับเคลื่อนเป็นกลุ่มคนพิการเพียงร่างกาย แต่หัวใจเต็มไปด้วยสิ่งดี ๆ ที่พวกเขาเต็มใจมอบคืนกลับสู่สังคมที่ให้โอกาสกับพวกเขา

 

 

 

 

 

 

ที่มา: หนังสือพิมพ์กรุงเทพธุรกิจ

 

 

update: 28-12-52

อัพเดทเนื้อหาโดย: ภราดร เดชสาร