Page 293 - บันทึกความจงรัก-02.indd
P. 293
พรพิรุณ วงษ์ละคร
“ตั้งแต่ดูทีวีวันที่ ๑๓ ตอนเย็น เวลา ๖ โมงกว่าๆ ก็อึ้งนะ แล้วก็จุกอยู่ข้างใน แต่
ไม่ได้ร้องไห้ ก็รู้แล้วละว่าพระองค์ท่านอายุเยอะแล้ว วันรุ่งขึ้น เนื่องจากบ้านลุงอยู่ใกล้
โรงพยาบาลศิริราช ก็มาตอนบ่าย คิดว่าจะแทรกตัวเข้าไปได้ รู้ว่าคนจะเยอะ แต่ไม่รู้ว่าคน
จะมหาศาลขนาดนี้ ใช้ค�าว่ามหาศาลดีกว่า เข้าไปไม่ได้เลย จึงตัดสินใจข้ามเรือจากศิริราช
เพื่อจะมาที่สนามหลวง เพราะว่าสนามหลวงเป็นที่ที่กว้าง ยังไงเราก็ได้เห็นตอนที่เขา
เคลื่อนพระบรมศพ พอลุงขึ้นมาจากท่าเรือก็เดินมาไม่น่าจะถึง ๓๐ ก้าว จ�านวนฝูงชน
มหาศาล ไม่สามารถแทรกตัวเข้าไปได้เลย ลุงไม่เห็นขบวนพระบรมศพหรอก แต่ก็ยังอยาก
อยู่ในบริเวณนี้ ได้อยู่ใกล้ๆ พระองค์”
ค�าบอกเล่าจากลุงศักดิ์ชัย ชวลิต ที่เล่าถึงเหตุการณ์ครั้งส�าคัญในวันที่คนไทยทุกคน
ไม่มีวันลืม หลังจากวันนั้น ๑๓ ตุลาคม ๒๕๕๙ ท้องสนามหลวงก็ไม่เคยเงียบอีกเลย แม้ว่า
จะร้อนเพียงใด แม้ว่าคนจะหนาแน่นแค่ไหน เป็นปกติไปเสียแล้วที่จะเห็นคนแปลกหน้า
สับเปลี่ยนหมุนเวียนกันอยู่ที่ท้องสนามหลวง คุณลุงเป็นหนึ่งในคนที่มาที่ท้องสนามหลวงเป็น
ประจ�า ลุงบอกว่าตนเป็นคนยากจน ไม่มีงานท�า อาศัยอยู่บ้านเฉยๆ จึงมีเวลามาสักการะ
พระบรมศพอยู่หลายครั้ง ว่างเมื่อไรก็มา มาเช้าบ้าง บ่ายบ้าง มาบ่อยจนทราบแล้วว่าถ้า
มาช่วงบ่ายๆ จะได้เข้าไปไวมากกว่า บ่อยขนาดที่ว่ามีพนักงานดูแลบริเวณท้องสนามหลวง
ทักทายลุงอย่างเป็นกันเอง
ความจงรักภักดีที่ชายชรามีต่อพระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัว รัชกาลที่ ๙ นั้น ไม่
ต้องอธิบายมาก เพียงแค่ลุงเปิดถุงพลาสติกใบใหญ่ที่สะพายไว้กับตัวตลอดเวลา ภายใน
ถุงพลาสติกสีขุ่นเต็มไปด้วยภาพถ่ายพระราชทานมากกว่า ๒๐ ใบ แทนจ�านวนครั้งที่ลุงได้
เข้าไปกราบสักการะพระบรมศพ พัดที่มีคนแจกจ่ายให้ระหว่างรอเข้าไปสักการะพระบรมศพ
293
