มันเป็นฤดูร้อนก่อนปิดเรียน ภูมิประเทศเริ่มเข้าสู่ความแห้งแล้ง อากาศร้อน อาหารเริ่มหาได้ลำบากเพราะเป็นพื้นที่ที่ไม่ใช่ตัวเมืองที่เจริญมากด้วยความสะดวกและของอุปโภค บริโภค

มีเด็กน้อยที่อาศัยกับครอบครัวฐานะของเขามิได้ร่ำรวย เด็กน้อยเรียนที่โรงเรียนในหมู่บ้าน ในระดับชั้นประถมต้นที่ประสบการณ์ชีวิตแทบจะไม่มี
อยู่มาวันหนึ่ง เด็กน้อยก็ไปเรียนตามปกติ แต่ต้องกลับมาเพื่อกินข้าวกลางวันที่บ้านเพราะโรงเรียนที่เขาเรียนอยุ่นั้นขาดแคลนเรื่องของอาหารกลางวัน 

เขาเดินกลับบ้านซึ่งอยู่ห่างจากโรงเรียนประมาณ ๕๐๐ เมตรได้ เมื่อถึงบ้าน ที่บ้านกลับไม่มีอาหารที่เหลือจากมื้อเช้าหรืออาหารอื่นๆเลย

แม่ของเขาก็เพิ่งจะกลับมาจากไร่นาด้วยความเหนื่อยล้า พ่อก็ต้องไปทำงานต่างหมู่บ้านเช่นกัน แม่ของเขามีเงินติดตัวไม่ถึง ๑๐ บาทด้วยซ้ำ จึงให้เงินลูกเพียง ๒ บาท เพราะต้องประหยัดประกอบกับการกินอยุ่ที่ง่าย เพื่อไปซื้อไข่ไก่มา ๑ ฟอง

ด้วยความเป็นแม่ที่กลับลูกจะหิวจึงคิดว่าไข่เจียวน่าจะเป็นอะไรที่ง่ายทำกินได้เร็วถึงตัวเองจะหิวเช่นกันก็ตาม แม่จัดการก่อไฟด้วยเศษฟืนที่ห้องครัวที่สร้างขึ้นด้วยฝาสังกะสีง่ายๆมีพื้นไม้ที่มีช่องห่างของแผ่นไม้เป็นระยะ ในขณะที่รอลูกไปซื้อไข่ไก่ พอกลับมาแม่กับลูกก็ช่วยกันทำไข่เจียว

แต่ด้วยความที่ลูกอยากเรียนรุ้ จึงขอแม่ว่าจะเป็นคนตอกไข่เอง

แต่โชคร้าย ด้วยประสบการณ์อันน้อย ไข่ที่ตอกกลับไม่ลงไปที่ถ้วยที่เตรียมไว้ แต่มันตกลงไปที่ช่องของพื้นไม้ ตกไปในดิน

ไฟในเตายังลุกโชน...

ไม่มีเสียงใดจากเด็กน้อยรวมทั้งตัวแม่

เขาจ้องมองไข่ที่เปื้อยดินไม่มีทางที่จะนำกลับมากินได้

......

..............

ด้วยความที่ต้องรีบกลับไปเรียนในช่วงบ่าย อาหารเที่ยงที่เด็กน้อยได้กินคือ ข้าวเหนียวกับแหนมหมู เพียงแท่งละ ๒ บาท จากแม่ที่ต้องรีบไปซื้อมาให้...

 ตอนนี้เด็กน้อยเติบใหญ่เล่าเรียน มีประสบการณ์ มีการงาน เรื่องราวมันยังแวะเวียนมาให้คิดถึงตลอดเวลา เพราะในปัจุบันเราก็มีรายได้  สามารถกินอาหารที่ดีมากมายได้

แต่บ่อยครั้งที่ก็ยังใช้จ่ายอย่างฟุ่มเฟือย ไม่ประหยัดในหลายๆเรื่อง 

แต่มีอยุ่สิ่งหนึ่งที่ไม่เคยเปลี่ยน คือ  อยู่ง่าย  กินง่าย  และไม่เคยเหลือทิ้ง

กาลเวลาเปลี่ยนไป  ยุคสมัยก็เปลี่ยนแปลง  ผ่านความยากลำบาก ต้องอดทน

มันเป็นแค่เรื่องเล็กๆ ในอดีต ที่ใช้เพียงเพื่อคอยเตือนตัวเองในทุกวันและตลอดไป. . . ^_^